Rękodzielnictwo z Nepalu Dril Bhu z brązu / Ghanta - mała

DRIL BHU Z BRĄZU / GHANTA

Filozofia buddyzmu koncentruje się na czterech prawdach:

• cierpimy przez nasze przywiązanie do ziemskiej egzystencji,
• przyczynami cierpienia jest pożądanie, nienawiść, niewiedza,
• cierpieniu można ulżyć,
• powyższe może zostać osiągnięte przez zniszczenie przyczyn cierpienia; każda osoba może uzyskać oświecenie podążając właściwą drogą.

Buddyzm tantryczny opiera się na zasadzie połączenia metody i mądrości. Metody upatruje się szczególnie we współczuciu; mądrość polega na świadomości zakorzenionej w pustce (w przeciwieństwie do świata iluzji, który nas otacza). Pustka jest kontrastem dla tego co nas otacza – a co jest uwarunkowane powołującymi je do życia przyczynami.

Dzwonek (sanskryt: ghanta; tyb.: dril bhu) oraz diamentowe berło lub grzmot (sanskryt: vajra; tyb.: dorje) są symbolami mądrości i metody. Dorje jest symbolem niezniszczalności, atrybutem męskości, środkiem wybawienia. Dzwonek jest symbolem pustki, żeńskim atrybutem, reprezentacją mądrości. Kiedy te dwa elementy występują razem osiągana jest wewnętrzna mistyczna jedność.

W szamanizmie ghanty są używane do przywoływania duchów: ich dźwięk reprezentuje żywioł powietrza, obszar duchów. W buddyzmie podczas uroczystości modlitewnych (pudży) dzwonki ogłaszają obecność danego aspektu Buddy w pomieszczenie, dla którego dana uroczystość jest przewidziana. Dźwięk ghanty jest postrzegany jako ofiara dla Buddy.

Dzwonki są wytwarzane z brązu, często zawierają też srebro; domieszka srebra wpływa w pewnym stopniu na dźwięk. Wybór dźwięku jest bardzo osobistą kwestią. Lamowie twierdzą, iż wybór musi pozostawać w harmonii z sercem użytkownika. Jednakże postrzeganie dzwonków jedynie jako instrument muzyczny jest bardzo powierzchowne w kontekście buddyzmu tybetańskiego, gdzie ghanta występuje w symbolicznej jedności z dorjee.

Podczas pujy (zbiorowych modlitw lub rytuałów ofiarowania) lub sadhana (indywidualne praktyki w drodze do oświecenia) dorje i ghanta są używane w rytualnych gestach (mudrach). Kiedy osoba wykonująca rytuał pragnie wyrazić mistyczną jedność krzyżuje ręce na wysokości serca w geście mahamudry – wyrażającego stan najwyższego oświecenia (maha= wielka, mudra=pieczęć). Tybetańczycy nazywają ten gest tab sherab; gdzie tab oznacza wewnętrzną medytację w pustce, natomiast sherab odnosi się do medytacji nad metodą reprezentowaną przez dorje. Dorjee reprezentując męskość jest trzymane przez mężczyznę w prawej dłoni, zaś ghanta w lewej (u kobiet odwrotnie).

W tradycji tantrycznej dorje oraz ghanta należą do stałego instrumentarium lamów gdyż tylko lama, który posiadł wysoki stopień samoświadomości przebywa permanentnie w stanie tab sherab i tylko lama może przekazać ten mistyczny stan innym. Zgodnie z tantryczną tradycją tylko uczeń, który otrzymał inicjacje lamy może używać własny zestaw vajry i ghanty.

Utrzymuje się, że samo trzymanie tych świętych przedmiotów nie daje żadnych rezultatów – pojawiają się one wtedy gdy serce jest gotowe przyswoić ich symboliczną treść.

Ktokolwiek jest przyciągany przez krystaliczny dźwięk ghanty i nabył go dla potrzeb medytacji powinien spróbować przyswoić sobie jego symboliczne znaczenie w jak najszerszym zakresie. Pustka – próżnia jest symbolizowana przez dźwięk.

Dźwięk nie jest niezależnym obiektem; jest zawsze powoływany do istnienie przez dzwon i daną osobę; jest rezultatem tego kontaktu; powstaje w pustce i znika w pustce.

Dla spotęgowania rezonansu ghanty zaleca się użycie drewnianego wałka używanego do grania na misach dźwiękowych. Trzymając dzwonek w lewej ręce, prawą obwodzimy drewniany wałek po krawędzi dzwonu otrzymując wysoki, krystaliczny, przenikliwy ton – szczególnie przydatny do aktywizowania energii danej przestrzeni/pomieszczenia.

Ghanta została wykonana z brązu natomiast serce dzwonka oraz wykończenie w kształcie vajry jest wykonane z mosiądzu, dzięki temu ghanta ma bardziej miękki dźwięk.