Rozprawa o metodzie

Ze Wstępu tłumacza:
(…) swoją Rozprawę ometodzie, stanowiącą epokę wdziejach myśli ludzkiej, [Descartes] napisał, wbrew zwyczajom ówczesnego świata naukowego, wmowie ojczystej, umyślnie, jak mówi, aby się mogła znaleźć wrękach wszystkich. Znamienną dla kultury francuskiej – odMontaigne`a aż ponajnowsze czasy – jest ta dążność dokruszenia barier dzielących „fachową” mądrość odświata profanów. Ijęzyk, jakim ta książka przemawia, jest językiem zdolnym trafić douszu każdego myślącego człowieka. Dziwne wzruszenie ogarnia, kiedy się czyta pierwsze rozdziały Rozprawy, tę poufałą, koleżeńską niemal spowiedź, wjakiej Descartes dzieli się znami historią wędrówki swego ducha. Nigdy chyba skromniejsze słowa nie zawierały bardziej olbrzymiego procesu duchowego. (…)