Mózg a ciało w psychoterapii

Książka charakteryzuje istotę komunikacji interpersonalnej, a zwłaszcza niewerbalnej. Dokonano dokładnego opisu znaczenia poszczególnych kanałów takiej komunikacji języka twarzy, parajęzyka (śmiechu, sygnałów wokalnych), zachowań wzrokowych (ruchu gałek ocznych), gestykulacji, środowiska fizycznego (proksemiki), dotyku dla relacji terapeutycznej i postępowania diagnostycznego.

Skoncentrowano się na charakterystyce pozasłownej komunikacji terapeutycznej sprzyjającej i angażującej neurony, uwzględniającej funkcjonowanie mózgu.