Randka z Bogiem i z cz³owiekiem

Nie muszê chyba nikogo przekonywaæ, ¿e o mi³o¶ci napisano ju¿ naprawdê wiele stronic. Którego¶ dnia i ja postanowi³em dodaæ parê linijek do tej bogatej spu¶cizny. Sk³oni³a mnie do tego rozmowa z pewn± dziewczyn±, która szuka³a odpowiedzi na swoje w±tpliwo¶ci: „Proszê ksiêdza! – zaczê³a – Dlaczego gdy jestem ze swoim ch³opakiem, prze¶laduje mnie nieustannie uczucie, ¿e nie jestem do koñca wierna Bogu?! Chcê byæ dobr± chrze¶cijank± i wszystko oddaæ memu Panu, ale jednocze¶nie kocham cz³owieka. Czy da siê to jako¶ pogodziæ ze s³owami o wyrzekaniu siê najbli¿szych dla Jezusa?” Czy kochaj±c cz³owieka, nie zdradzam aby samego Boga? Czy zbyt czêsta modlitwa lub Msza ¶wiêta nie oznacza przypadkiem zaniedbywania ukochanego (-ej)? S±dzê, ¿e podobne my¶li nieraz nurtowa³y lub nurtuj± niejednego czy niejedn± z was.