Pokrzywy

Pokrzywy to wielowątkowa opowieść obyczajowa osadzona na polskim blokowisku w latach dziewięćdziesiątych. To telenowela obrazkowa pełna licznych tragedii, zabaw, słońca, dojrzewania i śmierci. Co by powstało, gdyby połączyć ze sobą W labiryncie, Dom i Zmory Zegadłowicza? Prawdopodobnie nic. Albo Pokrzywy.

Podobnie jak w debiutanckiej Renacie autor po raz kolejny grubą czarną kreską odmalowuje rodzimy krajobraz, utkany w równej mierze z „donosów rzeczywistości”, co z dziecięcych koszmarów, alkoholowych widów, plotek i tabloidowych newsów. Tu socjologiczny obraz potransformacyjnej klęski niepostrzeżenie przeradza się w zapis nowej demonologii ludowej, w której telewizyjni bohaterowie spotykają Chrystusa, Szatana i Śmierć, a brutalna proza kronik policyjnych łączy się z wyrafinowaną poetycką abstrakcją.
Jakub Woynarowski

Żeby tak Chrobry rządził Polską, jak Chromry o niej opowiada i ją rysuje, toby potem reakcji pogańskiej nie było. Albo by była, ale by się udała. W każdym razie rozdrobnienia feudalnego by nie było, klęsk by nie było, potopu by nie było, rozbiorów by nie było. Nic by nie było.
Ziemowit Szczerek