Medytacja chrześcijańska

Słowo mistyczny w klasycznych tekstach chrześcijańskich nie oznacza wizji, słyszenia Bożego głosu lub doświadczania tym podobnych wyjątkowych zdarzeń. Chociaż tego rodzaju doświadczenia mogą się zdarzyć, niekoniecznie pochodzą od Boga. A nawet jeśli od Niego pochodzą, mogą okazać się przeszkodą, jeśli zbyt kurczowo się ich trzymamy.

Mistycy chrześcijańscy używają terminu kontemplacja oraz mistyczne zjednoczenie z Bogiem w odniesieniu do jedności z Bogiem, której stajemy się świadomi i która przemienia życie, a nie w odniesieniu do wizji i tym podobnych doświadczeń. W tym mistycznym uświadomieniu sobie jedności z Bogiem zostajemy uwolnieni od skłonności do czerpania bezpieczeństwa i własnej tożsamości z czegoś mniejszego niż Bóg. W języku właściwym chrześcijaństwu można powiedzieć, że wchodzimy w stan duszy Chrystusa, który uczynił jedność z Bogiem sednem własnej rzeczywistości oraz rzeczywistości każdego człowieka i całego stworzenia.Choć zasadniczo pasywna czy mistyczna w swej naturze, kontemplacja jest także aktywna. Musimy bowiem w sposób wolny wybrać całkowitą przemianę w kontemplacyjnej jedności z Bogiem, otworzyć się na nią i jej pragnąć. Kontemplacja może nas zatopić we wszechobejmującej jedności z Bogiem. Kontemplacja może łagodnie i cicho rozświetlać najintymniejsze chwile. Ostatecznie jednak to my mamy powiedzieć „tak” lub „nie” w odpowiedzi na doświadczenie kontemplacyjne, do którego zostaliśmy przebudzeni. W tym znaczeniu kontemplacja jest aktem wolności – odpowiadamy w nim „tak” na wieczne „tak” Boga, który stworzył nas na swój obraz i podobieństwo jako osoby wezwane do dzielenia Bożego życia aż do spełnienia, kiedy w łasce utożsamiamy się z niezmierzoną rzeczywistością Boga.