Żyć 150 Lat Prawda Czy Fikcja

Któż z nas nie chciałby żyć maksymalnie długo i cieszyć się przez lata młodością? Czy długowieczność jest możliwa? Czy każdy człowiek zdolny jest osiągnąć darowaną nam przez Naturę granicę 150 lat życia? A i owszem - osiągnięcia współczesnej nauki coraz bardziej przybliżają nas do tej magicznej granicy, umożliwiając poprawę jakości i długości naszego życia.

Praktyczne wskazówki na długowieczność zawarte w książce wprowadzają niezwykłe przemiany w nas samych i stają się skutecznym narzędziem umożliwiającym czerpanie radości z długiego i pogodnego życia.

Fragment książki:

GŁÓD WYDŁUŻA ŻYCIE
Zależność pomiędzy tempem metabolizmu a intensywnością wytwarzania wolnych rodników może tłumaczyć pewne ciekawe prawidłowości biologiczne, zaobserwowane już na początku naszego wieku.
Otóż jeśli pomnożymy ilość energii wytwarzanej przez różne zwierzęta w przeliczeniu na każdy gram masy ciała przez długość życia tego zwierzęcia, otrzymamy wielkość nazywaną potencjałem metabolicznym. Okazuje się, że wartości te są zbliżone dla tak różnych ssaków jak koń, krowa, kot, pies i świnka morska.
Raymond Pearl w 1928 roku podsumował tę zależność w postaci tzw. teorii tempa życia - długość życia zwierząt jest określona przez szybkość wytwarzania (czy też zużywania) przez nie energii. Czyli - na im wyższych obrotach się żyje, tym żyje się krócej. Im wyższe jest tempo metabolizmu, tym szybciej powstają reaktywne formy tlenu, a więc i powodowane przez nie uszkodzenia.
Hipoteza ta tłumaczy jednocześnie korzystny wpływ na długość życia ssaków ograniczenia ilości pokarmu do poniżej minimum normalnego zapotrzebowania energetycznego, przy zachowaniu jego pełnowartościowości biologicznej.
Już w latach trzydziestych XX wieku wykazano, że kontrolowane głodzenie wydłuża życie szczurów. Na niskokalorycznej diecie starzały się one wolniej i żyły o 50% dłużej. Potem tego typu badania dotyczyły ryb, pajęczaków, skorupiaków, a być może i ludzi. Restrykcja kaloryczna wymusza spadek tempa metabolizmu, a więc i ilość wolnych rodników. Badania wykazały, że uszkodzenia DNA i białek są mniejsze u zwierząt głodzonych.

GENY DŁUGOWIECZNOŚCI
Wiele ważnych informacji wniosły do gerontologii doświadczenia wykazujące istnienie genów warunkujących tak krótsze, jak i dłuższe życie.
Musimy wiedzieć, iż mimo wielokrotnych już doniesień prasy na temat odkrycia tzw. genów długowieczności, po prostu nie ma takich genów. Prawdopodobnie o tym, jak długo żyje dany osobnik, decyduje współdziałanie wielu genów zaangażowanych w różnorodne procesy życiowe od momentu naszego poczęcia.
U jednego z najczęściej stosowanych przez gerontologów zwierzątek doświadczalnych, nicienia Caenorhabditis elegans, znaleziono kilkanaście genów wydłużających jego trwanie. Jeden z nich, określany jako age-1 zwiększa średnią długość życia nicienia o 65%, a maksymalna długość aż o 110%. Geny skracające lub wydłużające długość życia, rozumianą jako liczba podziałów, do jakiej zdolne są komórki, znaleziono też u drożdży Saccharomyces cerevisiae.
Geny te nie wpływają jednak w bezpośredni sposób na przedłużenie życia osobnika, lecz dokonują tego niejako drugoplanowo. Ich działanie polega przede wszystkim na zwiększaniu odporności na podwyższone temperatury i promieniowanie nadfioletowe. Modelują one też reakcje komórek na różnego typu stresy.

Liczba stron: 144