Byłam po drugiej stronie lustra

Życie to zaczarowane lustro naszych myśli i doznań. Ale stanąć nagle po jego drugiej stronie i ujrzeć inny odmienny świat to dopiero jest wyzwanie. Arnhild Lauveng odważnie stanęła po drugiej stronie swojego życia. Autorka książki opisuje bowiem przeżywanie wizji i urojeń jakie nagromadziły się w jej głowie w wyniku schizofrenii. Czym jest ta królewska chora i jak silnie można odbierać różne impulsy chorego umysłu? Zatrzymajmy świat , stańmy się Bogiem i obserwujemy ludzi , którzy poruszają się w naszym kręgu. Tak właśnie wygląda inny , zadziwiający wymiar, w którym to my stanowimy jego najważniejsze ogniwo. Ludzie chorzy na schizofrenię widzą dziwną mimikę twarzy u osób , z którymi się kontaktują. Są przekonani, że wszyscy spiskują i obgadują chorego. Tkwiąc w tych urojeniach widzą jak Internet zaczyna do nich przemawiać , a radio i telewizja porusza zagadnienia dotyczące ich życia. Co się wtedy czuje ? Po opadnięciu emocji następuje uczucie smutku i izolacji od reszty społeczeństwa. Jest pustka, która zdaje się krzyczeć. Krzyk jest przerażający bo nagle uświadamiamy sobie , że nie ma już przyjaciół i znajomych, z którymi byliśmy związani. Jest sam chory i korytarz szpitala psychiatrycznego.

„Zatrzymajcie świat – chcę wysiąść!(…)Nie potrafiłam pomieścić tego smutku ani odnieść się do całego tego bałaganu , jaki miałam w sobie , nie miałam pojęcia , gdzie zacząć go rozplątywać. Trzymałam więc to wszystko z dala od mojej świadomości i pozwalałam głosom robić swoją robotę.”- pisze autorka książki.

Schizofrenia jako choroba psychiczna wzbudza przerażenie. Sam chory czuje się zagubiony i ma wrażenie , że utracił własne „ja”. Zagubiony , odizolowany od reszty społeczeństwa czuje się częściowo osaczony i naznaczony. Cierpienie psychiczne jest tak wielkie, że trudno jest pozbierać wszystkie myśli, zapomnieć o psychozach i zacząć żyć od nowa. W głowie pacjenta szpitala psychiatrycznego pozostają dwa światy, które trudno jest jednoznacznie oddzielić i pogrupować na to co stanowi rzeczywistość , a to co jest tylko urojone. Być może dlatego tak często schizofrenicy zamykają się w sobie i tkwią w swoim wewnętrznym świecie. „W gruncie rzeczy wcale nie chciałam umrzeć , nie miałam jednak pojęcia , jak dam sobie radę z koniecznością życia , więc spróbowałam się zabić” – to typowe myślenie dla ludzi dotkniętych tą chorobą. W cierpieniu spowodowanym wizjami pojawiają się myśli samobójcze , które mają stanowić wyjście z zaistniałej sytuacji. Jest to taka chwilowa ucieczka od cierpienia i tego co czeka na każdego pacjenta. Sam chory zdaje się krzyczeć o odrobinę normalności i możliwość wyzdrowienia. Nasza bohaterka po wielu latach leczenia pokonała chorobę i postanowiła o tym wszystkim napisać. W dzisiejszym świecie trzeba odważnie „nieść” słowa i dźwigać ciężar choroby, a także informować o niej całe społeczeństwo. Każdy z nas musi zadać sobie pytanie: Cóż zatem znaczy – otworzyć drzwi dla ludzi psychicznie chorych?

Recenzja książki – „Byłam po drugiej stronie lustra” - Arnhild Lauveng.