Dzogczen - Stan doskonałości samej w sobie

Nauki dzogczen nie są ani filozofią, ani doktryną religijną. Nie są też tradycją kulturową. Kto rozumienie przesłanie tych nauk, ten odkrywa swój własny, prawdziwy stan, kończy z wszelkimi omamieniami i mistyfikacjami, które mają swe żródło w ludzkim umyśle. Istotowe znaczenie tybetańskiego terminu "dzogczen" odsyła właśnie do prawdziwego, pierwotnego stanu każdej jednostki, a nie do jakiejś transcendentnej rzeczywistości. Ktoś, kto zaczyna się interesować naukami duchowymi, może zapragnąć odsunąć się od rzeczywistości materialnych rzeczy, tak jak gdyby nauki te były czymś, co nie ma nic wspólnego z codziennym życiem. Często wynika to z chęci ucieczki od swych własnych problemów, czemu może towarzyszyć złudna nadzieja, że znajdzie się coś, co w cudowny sposób pozwoli wyjść poza to wszystko. Nauki są jednak oparte na podstawie, którą stanowi nasza faktyczna, ludzka kondycja. Wszyscy mamy fizyczne ciało z jego różnorakimi ograniczeniami: każdego dnia musimy jeść, pracować, odpoczywać itd. To nasza rzeczywistość i nie możemy jej ignorować. Czögjal Namkhai Norbu to jeden z największych żyjących mistrzów tybetańskich, a zarazem uznany w świecie autorytet w dziedzinie historii i kultury Tybetu, autor wielu prac poświęconych tej problematyce. Dzogczen, inaczej "Wielka Doskonałość", to kwintesencja duchowych tradycji Tybetu. W swej książce Czögjal Namkhai Norbu przybliża nam te nauki, objaśniając, jak dzięki rozumieniu i praktyce możemy ponownie odkryć wiedzę Samodoskonałego Stanu.